Między nami a słowami

Pus­tka. Pus­ty­nia. Nic. Ja sam tu­taj jes­tem. Ja sam.

-Witold Gombrowicz.

Tak, właśnie opisałabym moją głowę tuż przed nadchodzącymi egzaminami.

*Cytat ze strony: https://www.cytaty.info

Nie zawsze i nie bardzo interesowałam się poezją. Wydawała mi się pretensjonalna. Trudna i jakaś taka zbyt wyszukana. Aż trafiłam na Tuwima. No nie całkiem, bo mama czytała mi jego wiersze jak miałam 3 latka, ale tego drugiego, Pana Juliana. Wiem, że to mało wyszukane, ale jego wiersze, te dla lekko starszych miłośników poezji, są moim zdaniem piękne w swojej prostocie. Urzeka mnie w nich ich aż niepoprawna dosadność.  Dla przykładu:

"Całujcie mnie wszyscy w dupę" 

                               Julian Tuwim

Absztyfikanci Grubej Berty
I katowickie węglokopy,
I borysławskie naftowierty,
I lodzermensche, bycze chłopy.
Warszawskie bubki, żygolaki
Z szajką wytwornych pind na kupę,
Rębajły, franty, zabijaki,
Całujcie mnie wszyscy w dupę.

Izraelitcy doktorkowie,
Widnia, żydowskiej Mekki, flance,
Co w Bochni, Stryju i Krakowie
Szerzycie kulturalną francę !
Którzy chlipiecie z “Naje Fraje”
Swą intelektualną zupę,
Mądrale, oczytane faje,
Całujcie mnie wszyscy w dupę.

Item aryjskie rzeczoznawce,
Wypierdy germańskiego ducha
(Gdy swoją krew i waszą sprawdzę,
Werzcie mi, jedna będzie jucha),
Karne pętaki i szturmowcy,
Zuchy z Makabi czy z Owupe,
I rekordziści, i sportowcy,
Całujcie mnie wszyscy w dupę.

Socjały nudne i ponure,
Pedeki, neokatoliki,
Podskakiwacze pod kulturę,
Czciciele radia i fizyki,
Uczone małpy, ścisłowiedy,
Co oglądacie świat przez lupę
I wszystko wiecie: co, jak, kiedy,
Całujcie mnie wszyscy w dupę.

Item ów belfer szkoły żeńskiej,
Co dużo chciałby, a nie może,
Item profesor Cy… wileński
(Pan wie już za co, profesorze !)

I ty za młodu nie dorżnięta
Megiero, co masz taki tupet,
Że szczujesz na mnie swe szczenięta;
Całujcie mnie wszyscy w dupę.

Item Syjontki palestyńskie,
Haluce, co lejecie tkliwie
Starozakonne łzy kretyńskie,
Że “szumią jodły w Tel-Avivie”,
I wszechsłowiańscy marzyciele,
Zebrani w malowniczą trupę
Z byle mistycznym kpem na czele,
Całujcie mnie wszyscy w dupę.

I ty fortuny skurwysynu,
Gówniarzu uperfumowany,
Co splendor oraz spleen Londynu
Nosisz na gębie zakazanej,
I ty, co mieszkasz dziś w pałacu,
A srać chodziłeś pod chałupę,
Ty, wypasiony na Ikacu,
Całujcie mnie wszyscy w dupę.

Item ględziarze i bajdury,
Ciągnący z nieba grubą rętę,
O, łapiduchy z Jasnej Góry,
Z Góry Kalwarii parchy święte,
I ty, księżuniu, co kutasa
Zawiązanego masz na supeł,
Żeby ci czasem nie pohasał,
Całujcie mnie wszyscy w dupę.

I wy, o których zapomniałem,
Lub pominąłem was przez litość,
Albo dlatego, że się bałem,
Albo, że taka was obfitość,
I ty, cenzorze, co za wiersz ten
Zapewne skarzesz mnie na ciupę,
Iżem się stał świntuchów hersztem,
Całujcie mnie wszyscy w dupę !…

Prawda?

Na koniec dodam tylko cytat, który stał się moim osobistym mottem życiowym:

Żyj tak, aby twoim znajomym zrobiło się nudno, kiedy umrzesz. 

Życzę wam tego

Kilka dni temu bo 15 maja świętowaliśmy 125. urodziny Michaiła Bułhakowa. Z tej okazji mam dla was kilka słów o nim.

Michaił Bułhakow urodził się w 1891 roku w Kijowie. Jego ojciec był profesorem Kijowskiej Akademii Duchownej. Z wykształcenia Bułhakow był lekarzem i jako lekarz wojskowy brał udział w I wojnie światowej. W 1913 roku przyszły pisarz ożenił się z Tatianą Łappą. Po rewolucji bolszewickiej przez pewien czas prowadził praktykę lekarską na Smoleńszczyźnie. W 1920 roku twórca przeniósł się do Władywostoku, gdzie zdecydował się porzucić profesję medyczną i zająć się działalnością pisarsko-dziennikarską. Rok później Bułhakow zamieszkał w Moskwie. Zaczął pracować jako reporter i felietonista, a także był urzędnikiem w ministerstwie kultury.

Na początku lat 20. Bułhakow zyskał rozgłos i sławę jako pisarz. Jednak jego pisarstwo, a zwłaszcza powieść „Biała gwardia”, zostało uznane za wrogie wobec dokonań rewolucji, skutkiem czego od 1925 roku żadne dzieło pisarza nie ukazało się drukiem. W 1924 roku związał się z Lubow Jewgieniewną Biełozierską, ale i to małżeństwo okazało się nietrwałe. Trzecią żoną Bułhakowa była natomiast Helena Siergiejewna Szyłowska. W latach 30. pisarz utrzymywał się przede wszystkim z pracy w Teatrze Artystycznym jako asystent reżysera. Zmarł w 1940 roku w Moskwie.

(na podst. strony eszkola.pl)

Cytaty:
Zro­zum­cie, że język może uk­ryć prawdę, ale oczy – nigdy.

Lu­bię sie­dzieć nis­ko […] upa­dek nie jest wówczas tak niebezpieczny.

i mój osobisty faworyt:
„– To wódka? – słabym głosem za­pytała Małgorza­ta.(…) – Na li­tość boską, królo­wo – zachry­piał – czy ośmieliłbym się na­lać da­mie wódki? To czys­ty spirytus.”